_ چی؟نفهمیدم!
+میگم بی رنگ رخت زمانه زندانِ من است..
_آها... عَخّی :)
پ.ن:وقتی خجالت بکشه میگه عخی :) + وقتی قند در دلش آب بشه
بایگانی
- فروردين ۱۳۹۸ (۲)
- اسفند ۱۳۹۷ (۶)
- بهمن ۱۳۹۷ (۴)
- دی ۱۳۹۶ (۱)
آخرین مطالب
- ۹۸/۰۱/۱۵چرا؟
- ۹۸/۰۱/۰۱کافی نیست..
- ۹۷/۱۲/۲۰تو!
- ۹۷/۱۲/۱۰اشتیاق درد است!
- ۹۷/۱۲/۰۵انتظار...
- ۹۷/۱۲/۰۳پرتوِ حسن
- ۹۷/۱۲/۰۳شیرینلب!
- ۹۷/۱۲/۰۱بیا بیا...
- ۹۷/۱۱/۲۹رنگ‌رخساره...
- ۹۷/۱۱/۲۹هیزم
اینکه مجبور باشی به خاطر دیگری ...
خودت را نادیده بگیری و در اوج غم بخندی و با دریایی اشک در چشم، خودت را روانه ی کوچه‌ی علی‌چپ کنی که گویا اصللللا اتفاقی نیفتاده، سخت است! سخت که نه... مهلک است!
آن‌قَدَر این روزها تحمل کردم و درد به جان خریدم و سینه سپر کردم و به رو نیاوردم، نفسم بالواقع تنگ شده و بالا نمی‌آید...
۱۰:۵۵ بیست و هفتم بهمن ماه ...
چند دقیقه دیگر که بگذرد می‌شود بیست روز تمام که استخوان در گلو دارم و لبخند بر لب...
کاشکی بد نشود آخر این قصه‌ی بد...
کجا تموم میشه این دردِ ممتد؟
سحر ندارد این شبِ تار؟
سلام و عرض ادب و احترام!
به کی؟ حقیقتا خودم هم نمی‌دونم . : دی
برگشتم به وبلاگ‌نویسی و شرح حال هایی که هم ناخوانده می‌بیند و هم ننوشته می‌خواند...
اما خب دلم خواست بعد از یک سال و اندی برگردم و بنویسم تا بماند و شاید کسی بخواند و شاید آن کس روزی تو باشی ...
آمدم برای دل خودم بنویسم و اگر خواننده ای که شما باشید هم منت بر سر بنده نهاد و گوهر عمرش را صرف خواندنِ بافته های ذهنم کرد، قدمش بر دو دیده !
همین دیگر...
خلاصه که
باید به تقریر در آید این دل‌گویه ها!
همین
فعلا تا بعد :)