شبِ تار...

اینکه مجبور باشی به خاطر دیگری‌ ...

 خودت را نادیده بگیری و در اوج غم بخندی و با دریایی اشک در چشم، خودت را روانه ی کوچه‌ی علی‌چپ کنی که گویا اصللللا اتفاقی نیفتاده، سخت است! سخت که نه... مهلک است!

آن‌قَدَر این روزها تحمل کردم و درد به جان خریدم و سینه سپر کردم و به رو نیاوردم، نفسم بالواقع تنگ شده و بالا نمی‌آید...

۱۰:۵۵ بیست و هفتم بهمن ماه ...

چند دقیقه دیگر که بگذرد می‌شود بیست روز تمام که استخوان در گلو دارم و لبخند بر لب...

کاشکی بد نشود آخر این قصه‌ی بد...

کجا تموم میشه این دردِ ممتد؟

سحر ندارد این شبِ تار؟

بازگشت به وبلاگ :)

سلام و عرض ادب و احترام!

به کی؟ حقیقتا خودم هم نمی‌دونم . : دی

برگشتم به وبلاگ‌نویسی و شرح حال هایی که هم ناخوانده می‌بیند و هم ننوشته می‌خواند...

اما خب دلم خواست بعد از یک سال و اندی برگردم و بنویسم تا بماند و شاید کسی بخواند و شاید آن کس روزی تو باشی ...

آمدم برای دل خودم بنویسم و اگر خواننده ای که شما باشید هم منت بر سر بنده نهاد و گوهر عمرش را صرف خواندنِ بافته های ذهنم کرد، قدمش بر دو دیده !

همین دیگر...

خلاصه که

باید به تقریر در آید این دل‌گویه ها!

همین

فعلا تا بعد :)

رنج یا گنج؟

قابله میداند،زایمان بدون درد نمیشود.برای آن که "تو" یی نو و تازه،ظهور کند،باید برای تحمل درد ها و سختی ها آماده باشی...

این قاعده ی جناب شمس،همان لَقَد خَلَقنَا الاِنسَانَ فِی کَبَد،

همان وَ لَنَبْلُوَنَّکُمْ بِشَیْءٍ مِنَ الْخَوْفِ وَ الْجُوعِ وَ نَقْصٍ مِنَ الْأَمْوالِ..،

همان ان الله اذا احبَّ عبداً غطَّهُ فی البلاء غطّا است..

پ.ن:
آیه اول:همانا ما انسان را در رنج و زحمت آفریدیم(بلد4)
آیه دوم:شما را با اندکی از ترس، گرسنگی و آفت در مال ها و جان ها و میوه ها می آزماییم...(بقره155)
حدیث سوم:خداوند وقتی بنده ای را دوست بدارد، او را با سختی ها و مشکلات مواجه می سازد..